بـبار رحـمت خود را،هـمیشه بـارانی            دلم هوای تو کرده خودت که می‌دانی

دو مـاه گـریه برای عـزای تو کم بود            چه می‌شود که هـمیـشه مرا بگـریانی

به هر محله که رفتم به چشم خود دیدم            نـداشت غـیر در خـانـه تو خـواهـانی
تو را به جان عزیزت بیا از این خانه            مرا جـدا مکـن آنـی و کـمـتر از آنـی
غـریبه نیست کسی که غـریـبه می‌آید            چه زود می‌شود اینجا کسی خودمانی
نـگـاه تو به سـیـاهی جُـون قـیـمت داد            گـران شـدنـد غـلامـان تو به ارزانـی
به درد تو که نخـوردم اگرچه می‌دانم            ولـی بـه کـار مـی‌آیـم بـرای دربـانـی
دوبـاره آمـده‌انـد و دوبـاره جـا مـانـدم            نـمی‌شـود که مـرا زائـرت بگـردانی؟
چـرا لـباس تو را از تـنت در آوردنـد            که اینـچـنـین ته این قـتـلگـاه عـریانی